Je bent al een tijdje trainer, wanneer ben je je trainerscarrière begonnen?
Dat is bijna 20 jaar geleden. Ik was 15 jaar oud. VESOS had destijds een trainer nodig voor de D2. Samen met Gerjan Nijland ben ik begonnen met het trainen van dit elftal. Dit was best gek, omdat het leeftijdsverschil tussen ons en de spelers wel erg klein was. Wij waren 15, terwijl sommige spelers 12 jaar waren. Gerjan en ik waren bezeten van het voetbal, maar hadden nog geen enkele ervaring op trainersgebied. Al snel merkte ik dat ik het trainen erg leuk vond om te doen. Op een gegeven moment zelfs leuker dan het voetballen zelf. Sindsdien ben ik bijna elk jaar trainer van een elftal geweest. De laatste 12 jaar was dit voornamelijk B2 (JO17-2), maar ook af en toe A2 of C2.
Je geeft aan dat je trainer zijn op een gegeven moment leuker vond dan voetballer zijn. Waar kwam dit uit voort?
Dit kwam vooral, omdat ik als voetballer altijd extreem gespannen was voor een wedstrijd. Hier had ik echt last van. Ik was op vrijdagavond al enorm gespannen.
Niet alleen voor de wedstrijd was ik gespannen. Ook na afloop kon ik me soms mateloos irriteren aan mijn eigen prestaties. Op een gegeven was het voetballer zijn voor mij meer een last, dan dat het leuk was. Toen ik eenmaal begonnen was als trainer merkte ik dat ik het trainer zijn veel leuker vond dan voetballer zijn. Daardoor kwam de focus op het trainerschap te liggen.
Ik heb het voetballen en trainen nog wel vele jaren gecombineerd. De eerste jaren stond voetbal nog op 1, maar dat verdween na verloop van tijd. Ik ging me meer bezig houden met trainen van een team en minder zelf voetballen. Hierdoor merkte ik dat ik tijdens het voetballen van wedstrijden vaak net een stap te laat was, waardoor ik vaker blessures kreeg. Een paar jaar geleden heb ik uiteindelijk besloten helemaal te stoppen met voetballen. Al moet ik eerlijk zeggen ik de laatste maanden wel weer een beetje “honger naar de bal” begin te krijgen.
Wat voor voetballer was je?
Ik was geen hoogstaand talent, maar door de omvang van de vereniging VESOS speelde ik soms in de hoogste teams zoals de B1. Dit kwam vooral ook omdat er geen B2 was. Ik ben begonnen als spits en daarna werd ik verdediger. Ik kon lomp hard schieten met mijn rechterbeen en was zelfs topscoorder in de D2. In de kampioenswedstrijd scoorde ik al binnen 5 minuten, maar viel toen uit met een liesblessure. Balen, maar het kampioenschap werd wel behaald!
Je bent nu trainer van JO15-2. Wat is het leukste aan trainer zijn?
Met de groep bezig zijn. Soms zit je echt te genieten van hoe een training of wedstrijd gaat. Iedereen fanatiek en vrolijk. Dan is het fantastisch! Ik krijg daar dan ontzettend veel energie van. Soms denk je ook wel eens “wat doe ik hier”.
Het grotendeel van je trainerscarrière ben je trainer geweest van tweede jeugdelftallen. Hoe is het om trainer te zijn van de tweede teams?
Ik benader ze als een soort van half-prestatie team. Je wilt met de groep wat neerzetten en met elkaar wat bereiken. Ik wil geen bezigheidstherapie geven. In een tweede team zitten spelers die veel talent hebben en tegen het eerste team aanzitten, maar er zitten ook spelers in die wat minder talent hebben, en spelers die een rugzakje hebben. Dat maakt het heel gevarieerd. Bij een tweede team ben je 50-60% psycholoog/ peoplemanager en als je er een beetje voetbalverstand bij hebt is dat mooi meegenomen. Het is belangrijk om structuur en duidelijkheid te bieden. Je moet eerst de voorwaarden scheppen om te kunnen presteren en vanuit daar probeer je ergens naar toe te bouwen. Daarnaast kom je bij het tweede team wat vaker spelers tegen die minder gemotiveerd zijn, minder geconcentreerd zijn en het meer doen voor de gezelligheid. Daar heb ik nog weleens moeite mee. Als een training bijvoorbeeld niet lekker loopt, dan baal ik daar echt van en beïnvloed mijn humeur behoorlijk. Daar heb ik dan de volgende dag nog wel eens last van. Dan denk ik overigens wel: ‘Wat had ik zelf anders kunnen doen?’.
Inmiddels weet ik het wel wat beter te relativeren dat je niet altijd overal invloed op hebt. Zeker niet bij jongeren in deze leeftijdscategorie.
Ook weet ik dat mijn eigen gemoedstoestand soms van invloed kan zijn en je na een mindere training dus niet altijd maar op de groep moet afgeven.
Wat vind je de voornaamste taak van een trainer?
Het ligt eraan welk team je traint. Maar wat ik sowieso belangrijk vind, is dat een team op een trainer aan kan. Dat ie zich voorbereid op trainingen en wedstrijden. Dat het team weet wat ze aan je hebben. Een trainer moet oog hebben voor iedereen en proberen iedereen tevreden houden.
Ik ben wel zo dat als ik me ergens voor in ga zetten dat mensen van me op aan kunnen. Ik mis bijvoorbeeld dan ook zelden een training of wedstrijd. Andere afspraken kunnen dan gewoon niet gepland worden en als ik een beetje ziekjes ben dan trek ik gewoon een jas extra aan.
Zoals je al zei; je hebt in een tweede elftal spelers die tegen het eerste team aanzitten, maar ook spelers die wellicht wat minder talent hebben. Hoe ga je met het kwaliteitsverschil in de selecties van de tweede elftallen om?
Iedereen moet spelen laat dat duidelijk zijn, maar je moet hier wat slim mee omgaan. Een mooi voorbeeld was twee jaar geleden. Ik was toen trainer van B2, een groep van 16 a 17 personen. We speelden voor het kampioenschap. In dit team zaten een paar fantastische spelers, maar ook een paar spelers met wat minder talent. En op die leeftijd weten spelers dat heel goed. Bij bepaalde wedstrijden zeiden de ‘mindere’ spelers, op momenten dat het er om ging; ‘’laat ons vandaag maar op de bank zitten, dan spelen we volgende week wel.’’ Als je dat als team hebt; dat is fantastisch! Iedereen heeft dan het gevoel dat ie wat bijdraagt en dan bereik je iets. We behaalden het kampioenschap. Het was een geweldig seizoen.
Heb je ook weleens gedacht; ‘ik stop ermee?’
Dat heb ik weleens gehad met een groep waar ik veel energie in stak, maar waar ik deze energie niet van terug kreeg. Een aantal van deze groep wilden stoppen met voetballen, maar moesten van de ouders doorgaan. Hier zat geen enkele drive in. Ik had het gevoel mijn tijd te verdoen. Toen ben ik halverwege het seizoen gestopt, omdat ik er geen plezier meer in had.
Als trainer moet je zelf het enthousiasme kunnen uitdragen, als je dat niet meer kunt moet je stoppen.
Ooit de ambitie gehad om de hogere teams te trainen? Bijvoorbeeld de A1?
Die had ik vroeger wel. Ook wel meerdere keren op het punt gestaan om bijvoorbeeld de TC3-cursus te volgen. Maar uiteindelijk niet gedaan, omdat het best veel tijd kost. Ook denk ik dat ik beter pas bij een team die wat lager speelt. Er is geen druk, je staat niet in the picture, en het kan ook hartstikke leuk zijn. Vaak is het voor een vereniging moeilijk om trainers te vinden voor deze elftallen. Naast dat ik energie uit het trainerschap haal, geeft het me ook voldoening om op deze manier de vereniging te helpen.
Wat is het hoogtepunt van je trainerscarrière?
Ik ben drie keer kampioen geworden. Een kampioenschap is natuurlijk altijd heel mooi, maar zegt ook niet alles. Je kunt ook in de middenmoot eindigen en een goed seizoen hebben.
Het kampioenschap van C2 jaren terug is me het meeste bij gebleven. Het was geen team met heel veel talent. Een wat gek team. Doordeweeks op de training dacht ik weleens; ‘’Sjongejonge, wat zit ik mijn tijd hier te verdoen.’’ Maar op de zaterdagen was het een compleet andere groep en viel er heerlijk met ze te werken. Het plan was dat seizoen heel duidelijk en ze voerden het steeds beter uit. Voor de winterstop verloren we nog weleens, maar richting de winterstop kwam het voetbal erin en werd het beter en beter. Het was echt genieten. Het was een beperkte groep qua voetbaltalent, maar we werden kampioen! Geweldig! 
Je bent bijna 20 jaar trainer. Merk je verschil in benadering in voetbal van de jeugd van nu in vergelijking met vroeger?
Vroeger was er alleen school en voetbal. Ik heb het gevoel dat dat de jeugd van tegenwoordig meer aan het hoofd heeft. Voetbal is nu denk ik meer een uitlaatklep en wat meer bijzaak geworden. Mijn gevoel zegt dat er vroeger meer drive was en de spelers meer clubgevoel hadden.
Over clubgevoel gesproken. Jij hebt dit altijd al gehad. Naast trainer heb je nog meer vrijwilligerswerk gedaan voor VESOS of v.v. Hellendoorn.
Klopt inderdaad. Ik heb bij VESOS de Super Elf georganiseerd. Elk lid kon hieraan meedoen. Je kon een team samenstellen van spelers binnen de vereniging. Met dit team kon je punten scoren. Scoorde bijvoorbeeld een verdediger dan kreeg je daar veel punten voor als deze verdediger in je team zat. Je moest dus goed nadenken wie je selecteerde. Wij hielden de puntentelling bij en zorgden elke week voor een tussenstand. Het spel leefde enorm binnen VESOS. Elke zaterdag wilde je natuurlijk weten wat de speler uit je team had gedaan en sprak je hem of haar daarop aan. Een erg leuk spel, maar ontzettend veel werk. Want je moest van elk team de data opvragen; wie heeft er gescoord, wat was de uitslag enz. Daarnaast heb ik het technische deel van de website van VESOS/ JC Hellendoorn gerealiseerd, de website beheerd en artikelen geschreven. We probeerden acties op touw te zetten om leven op de website te krijgen. Deze rol paste ook mooi bij waar ik een passie voor had en nog heb, namelijk ICT. Daarnaast was ik altijd erg betrokken bij het supporteren van het eerste elftal van VESOS. Ik stond elke wedstrijd met een trommel achter de goal. We noemden onszelf toen ook wel de BULT-side.
Volgend jaar stop je als trainer. Waar ga je je op richten?
Ik heb inderdaad besloten om te stoppen. Dit heeft een aantal redenen; ik heb sinds vorig jaar een eigen softwarebedrijf dat redelijk wat tijd in beslag neemt, en ook soms wel wat stress geeft. Daarnaast ben ik fanatiek aan het hardlopen en ben ik actief als vrijwilliger bij de Dorpsraad 
Hellendoorn.
Het is allemaal wat veel geworden en ik merk dat ik mijn enthousiasme en energie voor het trainerschap wat ben verloren (ondanks dat het heel erg leuk om te doen is en JO15-2 een geweldig mooi team is). Tevens wil ik graag even niet meer die verplichting hebben zodat ik eens wat andere dingen kan gaan ondernemen.
Ik sluit trouwens niet uit dat ik binnen een aantal jaar weer trainer ben bij v.v. Hellendoorn. Daar is het veel te leuk voor.
Als we je Facebook bekijken dan valt het ons op dat je het hardlopen erg fanatiek benaderd. Onlangs heb je de SallandTrail (50 kilometer lang) uitgelopen in een bijzonder knappe tijd (5 uur en 7 minuten). Waar komt die passie vandaan?
Ik ben begonnen met hardlopen toen ik zelf minder ging voetballen. Dit om mijn conditie op te bouwen en bij te houden. Inmiddels loop ik inderdaad veel. Het is heerlijk! Je komt op veel mooie plekken zoals de Sallandse Heuvelrug en Lemelerberg. Maar ook plekken waar je normaal nooit komt. Je ontdekt altijd weer wat nieuws. Hardlopen geeft me rust en vrijheid. Ik loop nu regelmatig 50 tot 80 kilometer per week. Volgend jaar wil ik eens meer wedstrijden en trailrun evenementen gaan lopen. Die zijn vaak op zaterdag. Dat is dus ook een reden om even geen trainer te zijn.
Met de kennis van nu was je dan vroeger gaan hardlopen in plaats van voetballen?
Misschien wel. Nu staat hardlopen op 1 en voetbal 2, en dat was vroeger omgekeerd. Qua sport vind ik hardlopen fantastisch, maar voetbal is ook geweldig en heeft op sociaal gebied veel meer in zich. Dat had ik zeker niet willen missen.
Tot slot; welke anekdote wil je nog delen met ons?
Ik heb er toch zeker twee. Een paar jaar geleden viel 1 april rond Pasen. Ik heb toen een appje gestuurd waarin stond ‘omdat het bijna Pasen is, wil ik maandag een speciale Paastraining geven. Wil iedereen daarom een gekookt ei meenemen?.’ Van de 14 spelers hadden er zo’n 8 spelers een gekookt ei mee. Ik heb me bescheurd van het lachen!
Een andere leuke anekdote:
Vroeger werd er een toernooi door Nike georganiseerd. Iedereen die meedeed kreeg voetbalschoenen van Nike. Maar ik had toen al ontzettend grote voeten (maat 50). Nike kon die schoenen niet leveren. Ze vonden het sneu voor mij en leverden schoenen van een ander merk, maar het logo moest dan wel worden afgeplakt. Toen was ik nog zo trouw om dat te doen. Die dag liep ik dus als enige speler op een ander merk. Dat zal ik nooit meer vergeten.
Jasper, bedankt voor dit interview. We wensen je heel veel succes toe met de laatste competitiewedstrijden bij JO15-2, je eigen bedrijf en bij de wedstrijden die je gaat hardlopen. En wie weet zien we je in de toekomst weer als trainer langs de velden van v.v. Hellendoorn.
